تار از ساز های زهی است که با زخمه نواخته می شود تار در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه مانند آذربایجان و ارمنستان و گرجستان برای نواختن موسیقی کلاسیک این کشور ها رایج است.
در گذشته تار ایرانی پنج سیم (یا پنج تار ) داشت . غلامحسین درویش یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می رود. کاسه تار بیشتر از کنده کهنه چوب توت ساخته می شود که هر چه این چوب کهنه تر باشد به دلیل خشک بودن تار های آن
چوب تار دارای صدای بهتری خواهد داشت پرده ها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولا از چوب گردو تهیه می شوند. شکل کاسه ی تار مانند دو دل به هم چسبیده و از پشت شبیه به انسان نشسته ای است. تار آذربایجانی  شکل کمی متفاوت دارد و سیم های آن بیشتر است. جنس خرک از شاخ بز کوهی است .در دو طرف دسته از استخوان شتر استفاده می شود.
از لحاظ ساز تار به سه تار نزدیک است . از لحاظ شیوه ی نوازندگی زخمه ی عادی در تار به صورت راست از (بالا به پایین ) است  ولی در سه تار بالعکس است (از پایین به بالا ) همچنین از نظر تعداد پرده ها نیز با هم شباهت دارند . صدای تار به دلیل وجود پوستی که روی آن است از شفافیت خاصی برخوردار است به خصوص ساز هایی که ساخت قدیم هستند از شیوه ی صدای دیگری برخوردارند .